Bajka o rumaku Romualdzie, Malina Prześluga, il. Jaga Słowińska
Chciałam zrobić fajne zdjęcia, a że konie mamy blisko to rzuciłam hasło: jedziemy! Na rowerach, raz dwa, bo to rzut beretem od nas. Serio. Taaaa. jedziemy... Ociągali się, marudzili, wreszcie ... pojechali, ale z siostrą do drugich dziadków. Pewnie na Cartoon Network i ten sernik, który wczoraj babcia upiekła... Pokemonów może by i szukali, ale koni?
Matka ubrała się, wzięła psa, rower, aparat i książkę. I pojechała. Sama. Po drodze ponure myśli jej w głowie hasały niczym te rumaki, co te dzieci takie... Tylko piłka, koledzy łamane na komputer i tv, jak gdzieś dorwą (w domu nie ma telewizora w ogóle, ha!). Czy to już tak będzie? Urosną i skończą się wspólne wypady, wyjazdy, tu warsztaty, tam zajęcia, tam spotkanie? Coraz trudniej, coraz ciężej... Matka musi kusić i zachęcać, z trzech chłopa średnio udaje się zwerbować jednego... A jak nie będą chcieli czytać? Matko jedyna....
No nic dotarliśmy z psem do stadniny. Bolo nieco zmęczony (mało je biedaczyna, jest na diecie), ja z obolałym sercem, a tu d... - pusto. Koni niet. Ani jednego, nie mówiąc już o Romualdzie. Na padoku pusto i głucho, na drugim i trzecim też,
Jestem w sklepie "z drugiej ręki". A tam łeb konia na kiju. Taki piękny, jasny, z białą grzywą. Już widzę, te zabawy - może w Romualda, jak pędzi przez bory i knieje, przedpokój i kuchnię, po tych osiedlach i piętrach i kanapach... Już go trzymam, kupię! Do zabawy, albo do pokoju... ale którego? dla kogo? Przecież mnie wyśmieje - ten najstarszy, a młodsze popatrzą i wykrzykną: Ale my się takimi już nie bawimy, to dla małych dzieci! (Może gdyby to był łeb jakiegoś piłkarza...). W salonie sobie powieszę? Z żalem odkładam koński łeb na półkę...
Ciut mi smutno... do wieczora, bo wieczorem słyszę przymilne głosiki
- Maaamo, a poczytasz nam książkę? O tym rumaku!
- Mamo, o tym rozczarowanym Romuladzie, roz-czarowanym, rozumiesz?
- I jeszcze jakąś drugą, żeby dłużej było.
Ufff... więc czytamy. Ostatni bastion jeszcze nie padł. Dzień dniem, ale rytuał czytania przed snem musi być odprawiony. Nie ma zmiłuj i oby jak najdłużej ;)
Bajka o rumaku Romualdzie
Co za wielkość, co za kolor! Nie można przejść obojętnie obok Romualda - w moim wypadku to fascynacja od pierwszego spojrzenia na książkę i zerknięcia do środka.Bajka nie bajka - łamie konwencję, miesza i rozśmiesza. Ach ten Romuald, zawsze w cieniu, zawsze laur trafia na głowę tych wszystkich rycerzy i królewiczów, i to oni w glorii i chwale, a przecież gdyby nie on Romuald - na własnym grzbiecie - to smoki żarłyby dalej mieszkańców miasteczek i wsi, a te wszystkie królewny i księżniczki siedziały w swych wieżach albo spały.
Rumaki są niedocenione. Romuald o tym wie i jest z tego powodu nieco rozgoryczony. Dlatego, gdy pojawia się okazja i może wreszcie zostać bohaterem swojej osobistej bajki - stanąć w świetle jupiterów - gdy wybiła ta chwila, ma swoje pięć minut to musi je dobrze wykorzystać! I wykorzystuje! Choć ciężko tak samemu - bo jak ruszyć bez "wio" czy choćby cmoknięcia, jak skręcić, gdy nikt nie ciągnie za uzdę.. Ale bardzo się stara, a ta królewna - bo któżby inny - nawołuje go i dopinguje swoim "Raaatunku!"
Na naszych oczach Romuald rośnie - rośnie w siłę i pewność. Pokonuje las, mija domy, pocztę, radzi sobie z domofonem i schodami na 6 piętro! Udaje mu się. Dociera. Czy uratuje i kogo? I czy usłyszy zdanie,na które tak czeka - zdanie w jego bajce: i żyli długo i szczęśliwie? Koniecznie sprawdźcie sama!
Dobrze się czyta - te pełne humoru dialogi między bohaterami z różnych światów: bajek i współczesności. I ogląda, co tam ogląda - pochłania oczami! Ilustracje - przepięknie kolorowe - mają to "coś". "Mamo, są jak wycinanki". Dla mnie i bajkowe i nowoczesne, jak tekst. Zdecydowanie nie rozczarowują, lecz czarują ;)
To nasze pierwsze spotkanie z Tashką i powiem, że bardzo udane. Tym bardziej, że czytamy już kolejne książki tego wydawnictwa i... serce rośnie!
Malina Prześluga,
il. Jaga Słowińska (Moss Papers),
wyd. Tashka,
2016.
il. Jaga Słowińska (Moss Papers),
wyd. Tashka,
2016.
Bardzo ciekawie brzmi - sięgniemy na pewno. A i koń typu: głowa na patyku się przyda :-)
OdpowiedzUsuńSięgnijcie, spodoba się Lili i Tobie pewnie też. A konia już nie ma, pogalopował do innego dziecka ;)
UsuńUśmiechałam się pod nosem, czytając początek Twojej recenzji, bo i do mnie wracają raz po raz te obawy, co jeśli nie będzie już komu czytać? Dziesięciolatka odpływa powoli w samodzielną lekturę, a czterolatek w ciągu dnia jest tak bardzo zaabsorbowany światem, że przy książce nie usiedzi. Na szczęście i u nas są to wieczory! :)
OdpowiedzUsuńFajny pomysł z tym rozczarowanym rumakiem, i z połączeniem przeszłości i współczesności; widzę, że twórcza wyobraźnia autorki Ziuzi nie zawodzi!
Książka ekstra, dużo śmiechu i radości nam dała. A co do reszty - te dzieci tak szybko rosną...
UsuńRosną, rosną i żal wielki, bo tyle fajnych tytułów dla 0-5, a tu już nie ma komu :(
UsuńAch... u mnie to samo... i tylko wieczory książkowe bez zmian.. Tak sobie myślę, że kiedyś nadejdzie ten czas że z książkami dla dzieci zostanę sama... Byle by tylko oni czytali, te inne - dorosłe.. :-)
OdpowiedzUsuńWiesz, możenie powinnam tego mówić, ale to miód na moje serce - co napisałaś ;) Bo już się martwiłam troszeczkę, że ja coś robię nie tak, że powinnam jakoś bardziej, lepiej sprawiać, żeby oni czytali i czytali i to czytanie przedkładali nad wszystko inne...Ale skoro u Was podobnie - to znaczy, że jest ok, że tak jest, dzieci rosną, mają więcej atrakcji i książki są cudowne, ale wieczorem :)
OdpowiedzUsuń"Byle by tylko oni czytali, te inne - dorosłe.. :-)"
Myślę, że jak dzieci widzą rodziców czytających sobie (nie tylko im), obłożonych książkami i za młodu pokaże im się miłość i szacunek do książek to to nie zginie. Wcześniej czy póżniej taka potrzeba się pojawi.
Jakie cudo!
OdpowiedzUsuń