Lato Stiny, Lena Anderson

Dopiero marzec. A ja uciekam do lata. Planujemy wakacje: morze czy góry, malownicze Podlasie czy ...? Rozmawiamy, chłopaki chcą w góry, najlepiej "kamieniste", mnie z Mańką jak zawsze ciągnie woda, dużo wody i puste plaże, i jeszcze Podlasie. Stanie na górach, bo wszyscy razem jeszcze w nich nie byliśmy. Podlasie zostawimy sobie na jakiś dłuższy weekend, a morze... cóż - ja już tęsknię.

I z tej tęsknoty wzięło się "Lato Stiny".



Lubimy je oglądać, a ja już szczególnie. Pociągam nosem, czuję zapach morza, ryb i wiatru. siedzę na brzegu, przesypuje w rękach piasek. Zamykam oczy. Słońce. Spokój. Cisza, co i rusz przerywana nawoływaniem mew. Chwilo trwaj. Niby nie dzieje się nic, a dzieje się tak dużo!

Antek z podziwem patrzy na trofea Stiny, wyrzucone przez morze. Pieczołowicie zbierane, segregowane i magazynowane. Patyk, słoiczek, kora, piórko. Myślę, że świetnie by się dogadali.

Piękne, akwarelkowe ilustracje - już od pierwszej strony przenoszą nas na jedną z wysp archipelagu. Stina spędza tu wakacje u dziadka -  u dziadka, który daje jej tyle wolności, ile jej potrzeba - jest blisko, ale niczego nie narzuca, nie nakazuje. towarzyszy jej. Czasem coś skomentuje "Co ty nie powiesz". Niby mało tu się dzieje, obiad, śniadanie, wyprawa na ryby, mycie naczyń, zbieranie skarbów na plaży, obserwowanie sztormu czy wizyta u znajomego dziadka. ... Spokój, a przecież dzieje się tak dużo - Stina nigdy się nie nudzi. Każda czynność, najprostsza, najzwyklejsza, w takim miejscu ma inny smak.

Tęsknię za takim morzem i za czasem wakacji. Także tych, które dla mnie już nie wrócą - z mojego dzieciństwa. Kartkuję "Lato Stiny" i czuję ten zapach...

Patyki, gałęzie, kije, które widać na zdjęciu, to nasz wakacyjny bukiet - namacalne pamiątki ze spacerów po pustych plażach Bałtyku i  znad Wisły.

Lato Stiny,
Lena Anderson,
wyd. Zakamarki, 2013.