Jego wysokość Longin, Marcin Prokop, il. Joanna Rusinek
Z mieszanymi uczuciami sięgnęłam po książkę Marcina Prokopa. Bo coraz więcej celebrytów pisze książki, ba! żeby tylko, bo i wydaje...
Dlatego z dużymi obawami podeszłam do "Jego wysokości Longina", Marcina Prokopa. I co? I naprawdę dobrze się bawiłam, bo książka jest zabawna, lekko napisana, a do tego w tle odnalazłam klimat swojego dzieciństwa. O czym autor informuje nas w podtytule "... czyli jak dorastałem w PRL-u".
Czy bohaterem książki jest 10-letni Marcin Prokop? Prezenter wymieszał tu fakty ze swojego dzieciństwa (chłopaka wychowującego się na Grochowie) z historiami zmyślonymi - co jest prawdą, a co fikcją literacką tego nie zdradza. Longin (ksywa od ang. long czyli długi) opisuje swoje życie szkolne i domowe, historie z podwórka, dziecięce szalone pomysły i przyjaźń z niewidzialnym kumplem Albertem. Mamy kolejki do sklepu, oranżadę w proszku, buty relaks, rower składak, grę w kapsle, religię na plebanii, ciasnotę w mieszkaniach, samochody skoda, sąsiadów hodujących kury w wannie, bimber, komputer atari i serial "Niewolnica Isaura" w tv i kumpli z podwórka... To tak w dużym skrócie o PRL-u w tle ;)
Czyta się bardzo przyjemnie - nie ma tu akcji, która sprawiają, że świat drży w posadach, jest za to zwykłe, codzienne życie pełne zabawnych, małych wydarzeń. Obserwacje świata i ludzi (rodziców, babci, dziadka, nauczycieli, sąsiadów) okiem dziecka, trochę niesfornego i łobuzującego, ale bardzo sympatycznego. Zabawne wydarzenia - czy wiesz, dlaczego Longin chodził w damskich kozakach i z pokerową twarzą przekonywał, że to oficerki, takie jakie nosił Marszałek ze zdjęcia w pokoju dziadka? Poszukiwanie stryja, wizyty u dziadków, potyczki z młodszym bratem, pierwsze sympatie (Bożenka!), perypetie paczki kumpli i przyjaźń z Albertem ze strychu ;).
Prokop napisał naprawdę fajną książkę - dzieciaki będą miały niezłą zabawę, a rodzice okazję do odkurzenia wspomnień, bo wszyscy mieliśmy trochę podobnie.
Plus ilustracje Joanny Rusinek, oddające klimat historii.
Marcin Prokop,
il. Joanna Rusinek,
Wydawnictwo Znak Emotikon,
2014
Wpis powstał w ramach projektu Przygody z książką
Widziałam gdzieś wzmiankę o tej książce zastanawiałam się co z tego będzie:) Teraz na pewno zajrzę bo ciekawość jeszcze bardziej mnie zżera :)
OdpowiedzUsuńCiekawa byłam tej książki, więc dziękuję za recenzję ;)
OdpowiedzUsuńO! Pierwszy raz widzę. Gdy wpadnie mi w ręce, to sama z chęcią przeczytam :D
OdpowiedzUsuńDzięki za recenzję! Koleżanka polecała mi ją, mówiła że jej dzieci przeczytały książkę w jeden wieczór i zanosiły się przy tym śmiechem!:)
OdpowiedzUsuńNie byłam przekonana, ale teraz się skuszę - dziękuję:)
Mojemu prawie 9-latkowi bardzo się podoba, a i bliźniaki nadstawiają uszy. Ale, co mnie bawi - śmiejemy się w różnych momentach. Mnie radują szczególnie odniesienia do lat 80-tych, czego ze zrozumiałych powodów moi chłopcy zupełnie nie czują ;)
OdpowiedzUsuń