O bibliotekach z okazji Dnia Bibliotekarza

Jakich bibliotek nie lubię? CICHYCH. Gdzie słychać jak mucha lata, dosłownie. Gdzie ręce ci się pocą ze stresu, bo przyszłaś z dzieckiem, które ciche być nie lubi. A nie daj Boże, jak tych dzieci przyciągnęłaś więcej, nie jedno tylko dwoje, troje... Masakra! Gdzie bibliotekarka karci cię spojrzeniem, jeśli dziecko wyciąga książkę z półki i odkłada nie tam, gdzie powinno. Albo znacząco chrząka, gdy maluch biega między regałami, zamiast w jednym miejscu zapuszczać korzonki. Gdzie czytelnik jest intruzem i najlepiej żeby szybko złapać książkę i sobie pójść. Znacie takie biblioteki?



Jakie biblioteki lubię? Takie, w których pracownicy są uśmiechnięci, a w oddziałach dla dzieci - dzieci lubią i szanują. Wchodzą w interakcję nawet  - rozmawiają, doradzają, żartują. Pytają o książki, które się podobały i podsuwają równie ciekawe. I nie przeszkadza im ta książka wyciągnięta, i gadulenie między półkami i dysputy małych molików książkowych nad wyższością jednej postaci nad inną... Bo to nie kolorowe stoliki, krzesełka i poduchy między regałami tworzą atmosferę tego miejsca i sprawiają, że chce się wracać, tylko ludzie. Choć oczywiście wystrój wnętrza też jest istotny, o ile milej, kiedy jest na czymś przysiąść i na czym oko zawiesić ;) Jednak nie zalegnie się na pufie w miejscu, gdzie atmosfera jest grobowa, a gospodarz traktuje cię jak zło konieczne....

Pierwsze moje wspomnienie z biblioteki, ja - uczennica pierwszej klasy szkoły podstawowej i biblioteka szkolna.
- Poproszę coś o zwierzątkach! - ta moja kwestia na długo wpisała się w pamieć pań bibliotekarek (jedna przypomniała mi o tym po latach). Potem biegałam do biblioteki miejskiej. Jednej, drugiej. Tyle tam było książek! Tyle regałów. I każda książka obłożona w charakterystyczny, szary papier - jedna wielka niewiadoma. Co tam się kryje? Zawsze, buszując między półkami, znalazłam coś istotnego. Wychodziłam z pełną torbą, książki pochłaniałam, głównie literaturę współczesną. Tam miały miejsce moje literackie odkrycia i zakochania, chociaż książki, które idą ze mną przez lata, hmmm mogę powiedzieć, że już dziesiątki lat - znalazłam w domu.

Po latach, w wakacje, odwiedziłam jedno z tych miejsc (w moim rodzinnym mieście). I zasmuciło mnie - ubogością. Regały skurczyły się, podobnie jak lista autorów... Tego, czego szukałam, nie znalazłam. A pokoik z literaturą dla dzieci... cóż, żal - jakby powiedziała moja gimnazjalistka. Żal i bieda! Disney i pożółkłe książki pamiętające chyba czasy mojego dzieciństwa. Z nowości malutko, oj malutko. Panie bibliotekarki patrzyły na mnie dziwnie, kiedy pytałam je o książki wydawnictw, które lubimy. Większości z nich nie znały. Antoś, który zatęsknił za Maciupkiem i bardzo chciał go pożyczyć, usłyszał z przekąsem, że takie książki to w Warszawie.

Wyjście do biblioteki to dla nas atrakcja. Chłopaki traktują to jako wydarzenie, jeszcze większe od czasu, kiedy mają swoje karty biblioteczne i sami decydują o wyborze części książek, bez moich sugestii. Przyznam, że i ja przeżywam tu ekscytujące chwile, kiedy widzę coś, co chciałam przeczytać, ulubionego autora czy z ilustracjami, które mi się podobają - szybsze bicie serca, niecierpliwość i nerwowe przeliczanie książek, czy na pewno jeszcze mogę wziąć następną, czy już przekroczę limit :) Cieszę się patrząc na chłopaków, kiedy widząc coś, co znają, czytali czy mają na swojej półce - radośnie wołają - Mama, zobacz! Prosiaczek! Mama, Mamoko, pożyczmy jeszcze raz! Mamo, Lasse i Maja! Obserwuję, jak rozpoznają ilustracje, wyłapują style znanych nam ilustratorów, serie... Co przyciąga ich wzrok, co się podoba. Wierzę, że nie tylko teraz chętnie tu przychodzą, ale i kiedyś biblioteka będzie dla nich ważnym miejscem.

Mamy to szczęście, że nasza najbliższa biblioteka jest nowa i dobrze zaopatrzona w książki dla dzieci. Mnóstwo tu nowości z ostatnich kilku lat. Ciekawych, ładnie wydanych. Wiele książek pożyczamy, a te które mnie i dzieci zafascynują - przeważnie później kupujemy. Gorzej tu już z literaturą dla nastolatków. Ale mamy jeszcze kilka innych bibliotek m.in. na mojej trasie praca-dom. 

Czasem słyszę narzekania innych czytelników, próbujących wyłuskać książki dobre i ważne spośród morza byle jakich. I nie jest dobrze. Małe dofinansowanie bibliotek sprawia, że wiele osób zniechęca się i przestaje tam zaglądać. Bo nie ma po co. Bo nie znajdzie się tego, czego się szuka, ani nie wychodzi z czymś, co zachwyca.  Biblioteki ratują się ściągając opłaty za nieterminowe oddawanie książek, które przeznaczają na zakup nowości, ale to kropla w morzu, a i znam takich czytelników, którzy z tego powodu rezygnują...

Jednak cieszy, że pośród szarych bibliotek są i te perełki, prowadzone przez ludzi z pasją i pomysłem, które z wypożyczalni przeradzają się w miejsca tętniące życiem, w małe domy kultury, organizując spotkania z autorami i ciekawymi osobami, czy zajęcia dla dzieci... Nie raz na kilka miesięcy, ale stale, cyklicznie, na co dzień. Znacie takie miejsca?

* na zdjęciu nasza osiedlowo-dzielnicowa jaskinia skarbów ;)