Z półki dziadków...

Najstarsza w domu książka dla dzieci... zgodnie z zamysłem Olgi, inicjatorki akcji Z PÓŁKI DZIADKÓW (blog Otymze), przetrząsnęłam regały z książkami w domu rodziców. Celem akcji jest odnalezienie najstaszej książki dla dzieci w domu, rodzinie. Właściwie to nie musiałam specjalnie szukać - stare książki zgrupowane są na jednej z zamykanych półek. Tata trzymał tam stare rękopisy i książki pamiętające czasy powstania listopadowego, a nawet jeszcze starsze...

Kiedy byłam dzieckiem, czasem zakradałam się i po cichu otwierałam tę szafkę i wyciągałam pierwszą lepszą książkę, mocno pachnącą kurzem, z pożółkłymi, wypadającymi stronicami. Lubiłam potrzymać je w dłoniach, powdychać zapach, zamyśleć się - ile ta książka przeżyła, do kogo należała, w jakich domach na półkach stała? Za każdym razem byłam zdumiona i czułam, jakbym trzymała w rękach CZAS. Ukrywałam się z tym swoim zamiłowaniem, nie wiem dlaczego, bo nigdy nikt nie zabraniał mi "grzebać" w książkach, tutaj jednak jakbym czułam, że ich wiek zobowiązuje do specjalnego traktowania... Że może nie powinnam, ze względu na ich wartość, tak po prostu ich ruszać.

Przy okazji pobytu świątecznego w domu, mając w pamięci akcję Otymze, otworzyłam szafkę - obecnie za choinką - całkiem legalnie. Przepatrzyłam książkę po książce. I choć lat mi przybyło od czasu, kiedy ostatni raz uchylałam drzwiczki tej magicznej szafki - wrażenie jest to samo! Tylko przez zdumienie i szacunek do tego zbioru przebija jeszcze żal, że nigdy nie zapytałam Taty o ich historię. On - z wykształcenia polonista, z pasji bibliofil, zamiłowany historyk i zbieracz starych rzeczy pewnie opowiedziałby mi wiele ciekawostek związanych z każdą z nich. Nieco informacji na temat tego zbioru udzieliła mi mama, trochę pomogły też ciocie, siostry Taty, które odwiedziły nas w święta.
Większość z tych książek (ale dokładnie które - nie wiadomo), przed wojną należała do rodziny Malarskich, którzy mieszkali w dworku w podkrakowskiej wsi Książnice Wielkie. Po powstaniu styczniowym zmuszeni zostali opuścić majątek - przenieśli się w pobliże domu rodziny mojego Ojca (ich nowa posiadłość, w klimacie dworku bezpośrednio sąsiadowała z domem i podwórkiem Taty). Po wojnie ostatni Malarscy - matka z synami, przenieśli się do miasta, a dom z sadem sprzedali. Nowi właściciele nie przywiązywali wagi do zgromadzonych tu resztek zbiorów książek (które zostały po poprzednich właścicielach)  i rozdawali je zainteresowanym nimi sąsiadom i wszystkim, którzy wyrazili chęć przygarnięcia konkretnej lektury. W taki sposób kilkanaście z nich stało się własnością mojego Taty.

Książki, które odłożyłam na bok, zgodnie z akcją, mają być dla dzieci.Wyszperałam kilka pozycji, którym uważniej się przyjrzałam.

Bari, syn Szarej Wilczycy, J.O Curwood'a (przekład J. Marlicz, Księgarnia Św. Wojciecha, wydanie drugie, rok wydania 1937). Introligatorska okładka, dane o wydawnictwie, wydaniu - jednak bez daty. Przekopałam internet - książki te opisuje się jako wydane w 1937 roku.

To druga część historii wilczej rodziny (pierwsza to "Szara wilczyca"), której pierwszoplanowym bohaterem jest Bari (syn wilczycy i psa), żyjącej w kanadyjskiej puszczy. 

***

"Krótka gieografja dla dzieci, cz. 1", Anny Nałkowskiej (nakładem Księgarni J. Lisowskiej, 1907),

***

"Latorośle, Pustelnia w górach, Czukcze" Sieroszewskiego (3 opowiadania z il. Górskiego i Pankiewicza), rok wyd. 1900. Czy to dla dzieci - niekoniecznie, jednak o dzieciach.

***

I na koniec - perełka! "Zasady poprawnego pisania" Józefy Kamockiej (wyd. 1886) - napisane dla uczennic. Przeczytajcie ten tekst - teraz tak się już nie pisze! Toż to urocze jest!