Odejścia, które bolą

O śmierci Joanny Chmielewskiej i Edmunda Niziurskiego dowiedziałam się, kiedy byłam w szpitalu. I były to jedyne informacje ze świata z zewnątrz, poza sprawami domowymi. Obie bardzo dla mnie smutne i poruszajace.

Tereska i Okrętka, Janeczka, i absolutnie wszyscy bohaterowie powieści Niziurskiego to postaci, które poruszały moją wyobraźnię, kiedy przekroczyłam próg 10 roku życia. Oderwanie od codziennych spraw - czasem nudnych, monotonnych; śmiech do rozpuku i poczucie - kiedy brałam książkę do ręki - że czeka mnie coś niesamowitego, że przede mną kilka godzin  podróży w świat pełen humoru i niesamowitych wydarzeń, świat stworzony przez serdecznych i bliskich młodemu sercu ludzi. Pewność, że ONI są, chociaż książki na półce już inne - sprawiała, że dzieciństwo i wczesna młodość były blisko, na wyciągnięcie ręki, była świadomość, że to wszystko gdzieś trwa, chociaż w kalendarzu co chwilę już kolejny rok.
Odejście tych dwóch osób sprawiło, że poczułam nie tylko pustkę, ale też zobaczyłam domykające się drzwi, odgradzające mnie od dzieciństwa.

Cieszę się, że wtedy poznałam książki tych Autorów. Bardzo im jestem za to wdzięczna.
Dziękuję.

***
List, który trzymam wśród wielu innych cennych pamiątek, dzisiaj nabiera już innego znaczenia.