Książka o smutku, Michael Rosen

Rzadko jadę do biblioteki z listą książek, które chciałabym wypożyczyć. Przeważnie wpadam i z zegarkiem w ręku rzucam się na półki. Śpieszę się, bo bliziutko w przedszkolu czeka Franek. A przynajmniej mnie się wydaje, że czeka, bo kiedy po niego przychodzę z rozbrajającym uśmiechem informuje, że chciałby zostać dłużej, bo właśnie fajnie się z kolegami bawili...

Tym razem też wpadłam jak po ogień. Książka o smutku - zaintrygował mnie tytuł, nawet jej nie przekartkowałam. Dopiero któregoś wieczoru, szukając kolejnej książki do czytania odkryliśmy, że tej jeszcze nie przeczytaliśmy...

Ta książka otula smutkiem. Boli. A z drugiej strony oswaja smutek i lęk. Człowiek, który ją napisał, stracił syna, umarła mu też matka. Tęskni i wspomina. Cierpi.

Nie ma chwili, by o tym nie myślał, by nie wracał wspomnieniami do minionych wydarzeń. Do ukochanych ludzi, którzy tak nieodwołalnie odeszli. Nie może się z tym pogodzić. Złości się i wścieka, krzyczy, wali łyżką w stół, jest niemiły dla otaczających go ludzi albo robi rzeczy, których się wstydzi.

Ma w sobie morze smutku i bólu. Chwilami chce zniknąć, nie być, rozpłynąć się w powietrzu. Jest zrozpaczony. Smutek zatyka mu usta, zapada w uszy, smutek uwił sobie gniazdo w jego duszy... Próbuje zmuszać się do czynności, które odciągną jego myśli od bolących go wspomnień, próbuje zagłuszyć żal. Szuka pomocy i rozmówców, z którymi może porozmawiać o swoich bliskich i swoim smutku, wynajduje okruchy codziennych wydarzeń, z których może być dumny, próbuje czymś zająć myśli i ręce.

Pisze o smutku:

Smutek jest miejscem
głębokim i ciemnym
jak szczelina pod łóżkiem


Smutek jest miejscem
strzelistym i jasnym
jak niebo
nad moja głową


Kiedy jest głęboki i ciemny
nie idę do tego miejsca - nie mam odwagi


Kiedy jest strzelisty i jasny
chcę być lekkim powietrzem.

To książka dla dzieci, ale i dorosłych dzieciom czytających. Mało słów, ale każde przejmuje. To bardzo smutna książka. Ale przecież każdy z nas czasem zmaga się z bólem duszy. Dzieci też mają swoje smutki, czasem małe, a czasem całkiem duże. O smutku też trzeba rozmawiać.

Tekst: Michael Rosen
Ilustracje: Quentin Blake
Wydawnictwo Egmont, 
Warszawa 2005