Nim nastał Koleś (a tak w ogóle to, kto to jest?)

Niedawno opowiadałam o KOLESIU (to białe na zdjęciu to nie on, żeby nie było nieporozumień). Nim dojdę do sedna - krótki wstęp.

Antka na każdym zdjęciu można rozpoznać po jednym - coś trzyma w rękach. Coś niesie, targa, ciągnie, dźwiga. A jak wyjdzie z domu bez - to sobie znajdzie. 

Patyczek

Był Patyczek (jeden był Bardzo Ważnym Patyczkiem, dostąpił zaszczytu i nawet przez kilka nocy spał okryty Antkową kołdrą, obok Antka). 

Kamyczek

Był kamyczek. Malutki. Jak się gubił - wszyscy byliśmy stawiani w stan gotowości bojowej. Musieliśmy lecieć szukać, inaczej szło ogłuchnąć ;) Były rzesze misiów, piesków, kotków, samochodzików i mały plastikowy kowboj na koniku... Były książeczki i karteczki. Była bawełniana pieluszka w misie ( w pierwszych miesiącach życia podkładałam mu ją pod główkę, Staś miał podobną, tylko w innym kolorze), którą odkrył zabunkrowaną w domu (na pamiątkę) kilka miesięcy temu. I szczerze ukochał. I wiele różnych dziwnych rzeczy. Bynajmniej nie ze sklepu z zabawkami.

 PAN SITEK

Najbardziej w pamięci zapisał mi się PAN SITEK. Och, Pan Sitek zrobił furorę - miał wielu fanów nawet wśród moich znajomych z pracy!

Pan Sitek ukazał się Antkowym oczom, w całej swojej czerwonej piękności, w niedzielne przedpołudnie, pod koniec 2012 roku. Z Manią przedświątecznie sprzątałyśmy kuchnię i Pan Sitek wyskoczył z czeluści jednej z szuflad. Pan Sitek przypadł z miejsca Antkowi do serca, i było "gdzie ty Antek, tam ja Sitek..." i odwrotnie.

Sitek chodził z Antkiem do przedszkola, Sitek spał z Antkiem w łóżku. Widok Antosia w środku nocy, ciągnącego jedną ręką swoją kołderkę, a w drugiej trzymającego Sitka i rączo podążającego do naszego łóżka, był rozczulający! Sitek chodził z nami do lekarza. I był najlepszą zabawką! W domu i na dworze.

Antek próbował nim łowić Frankowe ryby, podrzucał piłeczkę, nosił w nim śnieg do domu...

Kim był Pan Sitek? Małym plastikowym, czerwonym, kuchennym sitkiem! Był niestety, bo jakoś tak ... przeminął.

Koleś

Koleś we własnej osobie w objęciach A.

Jakiś czas temu pisałam o Kolesiu. Kim jest Koleś [TU]? 

Odpowiadam:
Tajemniczy przyjaciel mojego syna jest małym czerwonym wezgłówkiem (bądź poduszką-wałkiem, jak kto woli) w kwiaty, w czerwonej czapeczce z metką Ikea na pupie.
I nie wiem, i już tego nie wie nawet Antek, co było inspiracją - czapeczka wyciągnięta z szafy czy może uważne przypatrzenie się poduszce?

Z Antkowymi przyjaciółmi i przedmiotami mu bliskimi mamy mały problem. Kiedy ich/je w pełni zaakceptujemy, przyzwyczaimy się, ba (!) nawet je pokochamy, i traktujemy niemal jak członków rodziny - one przemijają - a na ich miejsce zjawiają się następni/następne. Przyzwyczajeni do starych "miłości" burzymy się, kiedy pojawiają się kolejne, no jak to tak, przecież dopiero co....Cóż. Był Patyk, był Pisklaczek, był Sitek. I był sobie Koleś... który teraz, kiedy piszę te słowa, znowu jest tylko wałkiem, a jego czapeczka zwykłą dziecinną czapeczką (choć czasem jeszcze przemienia się w Kolesia).. Jednak dla mnie mają one już zupełnie inną wartość.

Wiecie, jak mi ręka drżała, kiedy sprzątając znalazłam w kącie pękniętego Pana Sitka, który stał się zwykłym kuchennym sitkiem, w dodatku uszkodzonym? Wyrzucałam go i wyciągałam z kosza, wyrzucałam, wyciągałam...

I zastanawiam się, czy powinnam bardziej martwić się niestałością "uczuć" A., czy cieszyć z jego ogromnej wyobraźni? Wybieram to drugie.

Czy Wasze dzieci też mają takich przyjaciół?