Chustka, Joanna Sałyga, Piotr Sałyga

Dlaczego warto mieć CHUSTKĘ? Bo Chustka uczy, choć to zupełnie nie było jej celem. Jak żyć pięknie, jak żyć prawdziwie. Jak cieszyć się z tego, co jest, a nie - co mogłoby być. Pokazuje jak nie użalać się nad sobą, tylko w każdej sytuacji wyciskać z życia to, co najlepsze. Cieszyć się tym, co się ma, bo - jak udowadnia - zawsze ma się dużo.

(...) wtedy - w kwietniu 2010 roku - zrozumieliśmy, że stoimy na rozstaju dróg - albo założę chustkę na łysą głowę i będę walczyła, albo pomacham bliskim chustką na pożegnanie (...)


Chustka zrobiła wiele dla chorych na raka i nie tylko, pokazując, jak żyć z chorobą, że idąc z chorobą pod rękę można być szczęśliwą. Kochać, łapać dobre chwile i walczyć o każdy dzień. Nie ważne, ile ich tych dni pozostało. Czy miesiąc, rok, pięć czy dwadzieścia pięć lat. Bo warto.

Chustka zrobiła wiele dla zdrowych - bo dała świadectwo, jak można być szczęśliwym w ekstremalnych warunkach, na przekór. Tysiące ludzi przychodziło do niej, po ważne słowo, po wskazówkę, żeby za chwilę wrócić do siebie i docenić to, co mają. I złapać równowagę, dystans do bzdurnych problemów, które zatruwają nas zupełnie bez sensu. Chustka dawała kopa w tyłek utyskującym i marudzącym, narzekającym i zamartwiającym się o rzeczy nieistotne.

Chustka to sedno. To pestka.

Chustkę znam z bloga. Wchodziłam na niego z lękiem. Cichutko, bojąc się, jak może potoczyć się dalej opowiadana tu historia. Jak każda matka - czułam strach Chustki przed tym, co może spotkać jej synka, kiedy jej przy nim już nie będzie. Żal, że nie zobaczy, jak rośnie i rozwija się, nie będzie jej przy nim wtedy, kiedy będzie tego najbardziej potrzebował. I świadomość, że nikt nigdy nie zatroszczy się o niego tak, jak ona. Nikt tak nie zrozumie, nie przytuli, nie pogłaszcze. Nie ogrzeje koszulki na kaloryferze... Nikt tak nie będzie kochał, bo tak kocha tylko matka. Z podziwem każdy chyba obserwował, z jaką dojrzałością i szczerością, przygotowywała dziecko na chwilę, kiedy jej już nie będzie. Że to może stać się niebawem. Że śmierć może stoi już w drzwiach i czeka.
Jaś, kiedy zachorowała, miał pięć lat.

Chustka boli. Chustka zostaje w tobie. Chustka zmusza do odpowiedzi na wiele trudnych pytań, Chustka wbija ci palec w żebra i pięść w brzuch.

Mam Chustkę. Dotykam ją. Otwieram i zamykam. Czytam i odkładam. Żeby wrócić. Idąc z Chustką w torbie, czuję jej moc. Wiem, że ta książka będzie zawsze u mnie na półce. Że będę wracać do niej w różnych chwilach, czasem zaglądać i podczytywać, czasem czytać od pierwszej do ostatniej strony. Żeby przypomnieć sobie, co jest ważne. Złapać pion.

Kiedy pierwszy raz miałam książkę w rękach poczułam się trochę zawiedziona. Że okładka miękka, że za mało zdjęć - bardzo lubię patrzeć na Chustkę, jest piękną kobietą.

 ***

 Chustka, czyli Joanna Sałyga zaczęła pisać bloga od momentu, kiedy usłyszała diagnozę. Rak. Na początku usłyszała, że jest to rak narządów kobiecych, jednak w czasie operacji okazało się, że pierwotnym rakiem jest rak żołądka, reszta to przerzuty. Lekarze dawali jej pół roku, ona żyła z chorobą ponad dwa lata. Walcząc, choć siły rozłożone były nierówno - jednak ona nie tylko nie poddawała się, ale przez moment nawet była górą. Przeszła kilka poważnych operacji (m.in. resekcję żołądka) i mnóstwo zabiegów. Cały czas był przy nie Niemąż, który wspierał ją i otaczał opieką najlepszą z możliwych i wspaniała Babcia B., jej mama i najukochańszy syn. Żyła otoczona miłością, o czym pisała, żałowała tylko, że tak późno spotkała Piotra, że ledwie się poznali, a ona już odpala... Cieszyła się każdym dniem, każdą rozmową z Jasiem, każdym spacerem, każdym udanym zdjęciem i zjedzonym obiadem. Odeszła 29 października 2012 roku. Ostatni wpis pojawił się na blogu 10 dni wcześniej. A potem zapadła cisza, bardziej wymowna niż słowa.

Film "Joanna" - zwiastun


Tu o książce:  Magda, miłość i rak

Chustka, 
Joanna Sałyga,
Piotr Sałyga,
Wydawnictwo Znak,
maj 2013,
400 stron,
oprawa miękka.